Μπαμπάς, αυτός ο άγνωστος...

Η μέρα του πατέρα.
Όταν όλοι οι πατεράδες γίνουν σαν τον άντρα μου , τότε σας υπόσχομαι να γιορτάσω αυτή τη μέρα.
Σήκω του λέω αγάπη μου και είμαι πολύ ταλαιπωρημένη σήμερα, σήκω εσύ.
Ναι μωρό μου απαντά.
Χωρίς νεύρα. Χωρίς παράπονα.
Δεν αντέχω λέω καμιά φορά. Παίρνω το αυτοκίνητο και εξαφανίζομαι για ένα μισαωράκι ή και ώρα. Βάζω τέρμα μουσική και τρέχω. Ξεσπάω, εκτονώνομαι, γυρίζω σπίτι με νέες αντοχές.
Και εκείνος είναι εκεί. Χαμογελάει.
Καλώς το μωρό μου -λέει!
Και γελάω και εγώ!
Μου αρέσει να τους φροντίζω και να τους φτιάχνω ένα σωρό πράματα, και εκείνος, κρατάει τα παιδιά όσο τα ετοιμάζω, παίζουν , κυλιούνται στο πάτωμα, φωνάζουν και γελάνε!
Αλλάζει τη φωνή του, και παίζει ένα σωρό διαφορετικούς ρόλους.
Η μικρή ενθουσιάζεται, γελάει δυνατά και φωνάζει -μπαμπά μου, μπαμπά μου!
Όταν είναι άρρωστη μια απο τις δυό τους, ξενυχτάει πλάι μου.
Όχι επειδή πρέπει.
Αλλά απο αγωνία, νιώθει την ίδια ανάγκη με εμένα να το κάνει.
Και ας απαιτεί η δουλειά του συγκέντρωση, ενέργεια και προσοχή.
Μας πάει βόλτες, σε κάθε ευκαιρία!
Ποτέ δεν μας αρνιέται βόλτα, πικ-νικ, περίπατο , έξοδο!
Και είναι εκεί. Το ζει. Γουστάρει ρε παιδί μου.
Μας βλέπει να κάνουμε τρέλλες με τη μικρή και χαζογελάει σαν παιδί!
Περνάμε ωραία!
Όταν ξεκίνησα με τα καλλιτεχνικά, εκείνος ήταν που μου έδωσε ώθηση.
Πάμε μωρό μου, είπε, μην τα αφήνεις. Έχεις ταλέντο.
Σε κάθε έκθεση εκεί. Σε κάθε παζάρι εκέι.Μου έφερνε τοστάκι και κρατούσε τα παιδιά.
Αυτός είναι ο άντρας μου, ο μπαμπάς μας, το αγόρι που έγινε πατέρας και το ένιωσε. Αγάπησε τη νέα του ιδιότητα και την απογείωσε...
Έτσι πρέπει να είναι οι μπαμπάδες . Είναι?